Poczet Sztandarowy
Opiekun : Michał Tomczyk. Poczet Sztandarowy ZSE uczestniczy we wszystkich uroczystościach odbywających się w naszej szkole, mieście i powiecie.
Uroczystości miejskie upamiętniające rocznicę wybuchu II wojny światowej
Uroczyste rozpoczęcie roku szkolnego w Zespole Szkół Elektronicznych im. Stanisława Staszica w Zduńskiej Woli
Uroczystości miejskie „Dzień Sybiraka”
Uroczystości poświęcone św. Maksymilianowi Marii Kolbe, Święto Miasta
Uroczystości miejskie upamiętniające Święto Niepodległości
Uroczystości upamiętniające rocznicę powstania styczniowego
Uroczystości miejskie upamiętniające kolejną rocznicę „Zbrodni katyńskiej”
Uroczystość upamiętniająca kolejną rocznicę uchwalenia Konstytucji 3 Maja
Uroczyste zakończenie roku szkolnego w Zespole Szkół Elektronicznych im. Stanisława Staszica w Zduńskiej Woli
Patron Szkoły
Stanisław Wawrzyniec Staszic (1755-1826) – Zasłynął jako ksiądz, uczony, filozof, geolog i geograf, filantrop, działacz polityczny i oświatowy, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli polskiego oświecenia, prekursor badań terenowych i turystyki górskiej, mąż stanu. S. W. Staszic urodził się 6 listopada 1755 r. w Pile. Był synem Wawrzyn i Katarzyny Sztasziców. Jego ojciec był burmistrzem Piły. Gdy był jeszcze młody uczył się w szkole parafialnej w swoim ojczystym mieście potem w Poznańskiej szkole średniej następnie w seminarium duchownym, które ukończył święceniami kapłańskimi. Na przełomie lat 1778-1779. W 1779 r. wyjechał na studia zagraniczne do College Royal w Paryżu, gdzie poświęcił się głównie naukom przyrodniczym i fizycznym. Po powrocie do kraju w 1781 r. Staszic został wychowawcą synów Andrzeja Zamoyskiego. Wpłynęło to wiele na jego poglądy na świat, ponieważ do tej pory interesowały go tylko sprawy czysto naukowe, a teraz stał się bardzo wrażliwy na aspekty polityczne z tego względu, że Zamoyski był bardzo popularnym patriotą. Wpłynęło to również bardzo na jego późniejsze zdanie o wolnej Polsce.
W 1787 r. wydał książkę pt. ,,Uwagi nad życiem Jana Zamoyskiego”, a w 1890 ,,Przestrogi dla Polski”. W tym samym roku wyruszył w podróż do Włoch, podczas której powstał ,,Dziennik podróż”. Jako zwolennik gruntownych reform systemowych w I Rzeczypospolitej, w okresie Sejmu Wielkiego wspierał piórem zmiany przeprowadzane przez parlament.
Po roku 1795, gdy Polska została wymazana z mapy Europy , zajął się działalnością na rzecz rozwoju gospodarczego kraju oraz pracą naukową. W dniach 3-22 sierpnia 1805 r. odbywa wyprawę naukową w Tatry i rozpoczyna pisanie dzieła „O ziemiorództwie Karpatów i innych gór i równin Polski”. Od 16 października 1808 r. był prezesem Towarzystwa Przyjaciół Nauk, które istniało w Warszawie od 16 listopada 1800 r. Na tym stanowisku Staszic działał aż do śmierci. W latach 1807-15 był członkiem Izby Edukacyjnej i Dyrekcji Edukacji Narodowej Księstwa Warszawskiego. Później został członkiem Towarzystwa Elementarnego do Ksiąg. 1807 r. ubiega się o urząd referendarza. Mianowany zostaje nim przez Fryderyka Augusta w listopadzie 1808 r. Następnie w 1810 r. rozpoczyna prace na stanowisku radcy w Radzie Stanu. W czerwcu 1815 r. przyjął nominacje na wysoki urząd członka Rady Stanu. Ponadto w tymże samym roku w grudniu został członkiem Komisji Rządowej Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego Królestwa. Zajmował się tam sprawami organizacji szkolnictwa.
W 1816 r. był mianowany na dyrektorem Wydziału (później Dyrekcji) Przemysłu i Kunsztów w Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Policji. Urząd ten sprawował do maja 1824 r., kiedy to po konflikcie z Druckim-Lubeckim, na prośbę Staszica car Rosji zdymisjonował go z tego stanowiska. W 1824 r. został ministrem Stanu Królestwa Polskiego. Stanisław Staszic wniósł wielki wkład w rozwijanie szkolnictwa. W 1816 r. założył Szkołę Akademiczno-Górniczą w Kielcach i Instytut Agronomiczny w Marymoncie. W 1816 r. utworzono Królewski Uniwersytet w Warszawie, w którym na czele Rady Głównej stanął ten wielki Polak. Także na wniosek Staszica założona została w Warszawie w 1825 r. Szkoła Przygotowawcza do Instytutu Politechnicznego, która w 1827 r. osiągnęła status wyższej uczelni. Do jednych z największych osiągnięć Staszica należy utworzone w 1816 r. Hrubieszowskie Towarzystwo Rolnicze. Statut HTR zniósł w tych dobrach pańszczyznę i nadał chłopom prawo własności użytkowanej ziemi, a na własność wspólną przeznaczył lasy, stawy, część gruntów uprawnych oraz młyny, tartak, cegielnie itp. Towarzystwo prowadziło kasę pożyczkową, szpital, organizowało szkoły, udzielało stypendiów itp. HTR było wówczas jedną z najbardziej dojrzałych organizacji przedspółdzielczych w Europie.
Historia Szkoły
Strona 1 z 10
Historia naszej szkoły sięga września 1962 roku. W tym właśnie roku rozpoczął się nabór młodzieży do klasy I-ej o kierunku radiowo-telewizyjnym, mieszczącej się w budynku Technikum Mechanicznego przy ul. Żeromskiego. Obecny budynek został przydzielony na jej stałą siedzibę we wrześniu 1967 roku. Uprzednio budynek ten, pod który kamień węgielny położono w 1925 roku w obecności Prezydenta Rzeczypospolitej – Stanisława Wojciechowskiego (przybył on na uroczystości jubileuszowe 100-lecia Zduńskiej Woli – M.J.) służył innym zduńskowolskim szkołom: Liceum Pedagogicznemu oraz nieco później Technikum Włókienniczemu. Budynek zatem liczy już 76 lat.
Tak więc moment wprowadzania się do budynku wymagał wielu uciążliwych prac remontowych i adaptacyjnych, a później żmudnych prac porządkowych. Ów trudny i zarazem szczęśliwy moment tak oto został uwieczniony w kronice szkoły:
„(…) Pierwszy dzień lekcyjny w nowym roku szkolnym 1967/1968 rozpoczął się już w nowej szkole. Młodzież nie przyszła jednak w miękkich pantoflach, odświętnie ubrana, żeby zasiąść w czystych, jasnych klasach. Ze wszystkich klas tylko dwie nadawały się do przeprowadzenia lekcji. Wszędzie było pełno gruzów i śmieci. Przez korytarz trudno było się przedostać przez zbiorowisko złomu i starych ławek. Nowy rok szkolny rozpoczął się nie tylko od pracy umysłowej, ale także fizycznej. Uczyły się dwie klasy, a reszta miała zajęcia praktyczne ograniczające się do porządkowania terenu szkoły. Wiele dni upłynęło nim zrobiło się trochę luźniej. Zajęcia lekcyjne w najgorszych warunkach można było prowadzić. Nie raz jednak trzeba było uciekać z klasy na korytarz, bo gruzy sypały się z góry, kiedy robotnicy przebijali sufity. Mijały tygodnie wytężonej pracy. Powoli wszystko wracała do normalnego wyglądu, ale za to było zimno, gdyż nie było jeszcze centralnego ogrzewania…”.
Rada Pedagogiczna po raz pierwszy zebrała się na swym posiedzeniu w dniu 16 grudnia 1967 roku. Zaakceptowano na nim całoroczny plan pracy i dokonano klasyfikacji uczniów za pierwsze miesiące nauki. W szkole funkcjonowało Technikum Elektroniczne i Zasadnicza Szkoła Elektroniczna. Placówki te, jako jedyne w ówczesnym woj. łódzkim kształciły specjalistów o specjalności radiowo-telewizyjnej.
